Hayatta bazı yolculuklar vardır ki, yola çıkarken aklında net bir hedef, elinde güvenilir bir harita, a’mâk heybende umutla karışık bir cesaret vardır. Ve sonra binersin bir trene…
‘’A’yünüm’’ diye seyr-i temaşa eylediğin her neyse göz pınarlarını kurutmuştur…
Rüyalarına götüreceğini sandığın bir trenin, seni hiç bilmediğin duraklara sürüklediğini fark edersin. Önce kızarsın kendine uzun uzun, soluksuz ve de aceleten. "Neden bu trene bindim?" diye defaatle konuşur durursun kendi kendine. "Neden sinyalleri fark edemedim, neden bu istikamete razı oldum?"
O an, hayat karışır.
Lâkin işte tam da o an, yanlış olduğunu sandığın yol seni içinden geçmen gereken yerlere götürür. Tekâmül vaktidir, yolculuk başlar… Yanına sukut-u hayalini alırsın, bavuluna biraz nedamet, biraz da deneyim ve tecrübe yerleştirirsin. Gözlerinde sorgu, yüreğinde sessize alınmış bir isyan… Hey dostum! Bastırılmış duygu demiyorum😊 ‘sessize alınmış’ sessize alınmış…Yine de tren gider. Zaman akmaya başlar. Ademâbâd’a gittiğini zannedersin…
Vefakat sen farkında olmadan büyürsün.
Psikolojik olarak “yanlış” diye tanımladığın her durak, aslında iç dünyandaki düğümleri çözmek için bir fırsattır. Kırıldığın, terk edildiğin, değersiz hissettiğin duraklar… Hepsi seni “kendine” götüren bir yolun parçasıdır. Çünkü insan, tahakküm görmeden, acı çekmeden çoğu zaman hakikati göremez. İz’an edemez, görse bile içselleştiremez.
Basiret bambaşka bir mevzudur azizim…
Yanlış tren, seni sahte kimliklerden, beklentilerden, onay bağımlılığından sıyırır. Seni, sana geri verir. Gerçek bir sen olursun…
Duygusal olarak zorlayıcıdır bu yolculuk. Kalbin bin parça olur, düşlerin çatırdar, yol arkadaşların istasyonlarda seni yalnız bırakır. Ama bir sabah uyanırsın… Camdan dışarı bakarsın. Ve görürsün: hiç bilmediğin bir manzara… İçini derin bir “iyi ki” sarar.
Çünkü vardığın yer, tam da olman gereken yerdir.
Ve anlarsın:
Yanlış tren yoktu aslında.
Sadece, zamanında binmen gereken bir yolculuktu bu.
Belki planladığın gibi değil ama…
Kaderin yazdığı gibi oldu. Yazgısına kurban olduğum Allah’ım, verdiklerine de vermediklerine teşekkür ederim…
